Wrocław, Instytut Grotowskiego
ul. Księcia Witolda 62-70 PIEKARNIA
/http://grotowski-institute.art.pl/projekty/siedziby-instytutu-grotowskiego/
Spektakl z okazji 10 urodzin Fundacji Teatr Nie-Taki – Off Fest

Scenariusz i reżyseria: Lech Raczak
Muzyka: trio TARGANESCU  – Arnold Dąbrowski, Katarzyna Klebba, Paweł Paluch
Narrator: Lech Raczak
Scenografia i światło: Krzysztof Urban

Tak Raczak zapowiadał premierę:

„Senny spektakl…
Kto?
Trzeci Teatr Lecha Raczaka + Targanescu
Co?
„Podróże przez sny. I powroty.”
Co to jest? Piękna muzyka, świetny koncert.
Niestety z długimi przerwami na gadanie.
Czy to teatr? Nie wiadomo. 25 zł za bilet to nie jest bardzo drogo.
Ale twarde krzesła…  i bufetu profesjonalnie prowadzonego brak.
Trudno polecić jednoznacznie.
Bo, jak ktoś powiedział, tylko przez sen Pan Bóg może wyznać, że nie udał mu się realny świat.”

Spektakl prezentowany m.in.:

• na specjalnym pokazie dla stypendystów ogólnopolskie fundacji Talenty działającej na rzecz najlepszych polskich maturzystów i studentów – styczeń 2017;
• w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie w ramach cyklu „Mów za siebie” – maj 2017;
• I nagroda podczas XIX Przeglądu Małych Form Teatralnych Scena Letnia w Łodzi – lipiec 2017;
• na Festiwalu „Rzeczywistość przedstawiona” – Zabrze 2017;
• – na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym WERTEP – Orla, Gminny Ośrodek Kultury, Synagoga 2018

Autorem tekstu i narratorem jest Lech Raczak, który powraca na scenę jako aktor po niemal czterdziestu latach (!).
Równorzędnym jego partnerem na scenie jest Trio Targanescu, którego muzyka znakomicie ilustruje kolejne senne podróże.

Z pierwszego spotkania tej trójki znakomitych muzyków zrodziła się przyjaźń, z przyjaźni i pasji muzycznej w 1999 roku powstało Trio TARGANESCU.
Po długich, burzliwych próbach i dyskusjach powstał ich pierwszy autorski spektakl pt: “Muzyka przerażająca, potargana i inne wesołe piosenki ”. Trudno jednym słowem określić gatunek muzyczny, jaki prezentują. Po jednym z ich koncertów internauci pisali:
„Ta muzyka sytuuje się, powiedzmy umownie, na przecięciu folku, kameralistyki rockowej, improwizacji i muzyki obrazowej. Jeśli ktoś lubi taką muzykę np. jaką gra francuski Volapuk (to chyba dobre skojarzenie) nie będzie zawiedziony”
„Lekka psychodelia. Przebogate instrumentarium. Dźwięki chwilami jakby same sobie z każdego instrumentu. W tle obrazy ilustrujące muzykę – równie niepokojące jak ona… Muzyczna poezja przechodząca w poszarpane dźwięki.

fragment recenzji Juliusza Tyszki:
„…Lech Raczak – wykonawca sceniczny, performer, który za chwilę umożliwi nam wgląd w swoją intymność, w swoje sny. Owszem, będą to z pewnością sny po literacku, po artystycznemu przepracowane, odpowiednio obrobione i przetrawione, ale przecież i tak wiemy, że one naprawdę powstały gdzieś w głębi jego jaźni – nieprzystępnej, nieogarnionej i wciąż, po tylu latach nieodgadnionej, także dla niego samego. Świat w tych snach się rozpada, jego kontury nikną, nie ma w nim nic stałego, trwa totalna oniryczna destabilizacja, króluje zniszczenie. Jednak gdy zabrzmią już oklaski, gdy Raczak powróci ze swej zaświatowej niedostępności do nas – wzruszonych i ograniczonych w naszej wdzięczności do banalnego uderzania dłonią o dłoń, pozostańmy z naszą wyobraźnią w tej wielkiej, zadymionej sali, wyczarowanej zmęczonym półszeptem dzisiejszego Mistrza teatru śmierci. „
– Juliusz Tyszka, teatralny.pl

http://teatralny.pl/recenzje/lecha-raczaka-teatr-smierci,1716.html