Pokręcone, polskie losy, życie w petersburskim piekle, wykrzyczane językiem Mickiewicza i ubrane w poetyckie obrazy-czasem niezwykłej urody. Lech Raczak mierzy się z “Dziadami”- trudna to walka, bo na scenę wkraczają nieudramatyzowane fragmenty III części “Dziadów”.

– Iwona Torbicka, kulturaupodstaw.pl

…Scena jest zatem miejscem spotkania – gra toczy się bardzo blisko widza, na wyciągnięcie ręki – a zarazem oddziela nas i ich. Żywych i umarłych? Dla tych po drugiej stronie ten sam mechanizm sprawia, że do świata cieniów przynależymy my. A więc kto tu żyw, kto duch? Dla Raczaka nie ma to znaczenia, liczy się spotkanie.

– Anna Rogulska, kulturapoznan.pl