DZIADY – reżyseria Lech Raczak
scenariusz i reżyseria – Lech Raczak
Lech Raczak mówi o swojej koncepcji:
Potępieńcy – i zesłańcy i czynownicy, generałowie i szarzy mieszkańcy piekieł – „a twarz każdego jest jak ich kraina / pusta, otwarta i dzika równina” (Ustęp: Droga do Rosji w.173-4) – wyłaniają się z zamieci: „tu ludzie biegną, każdego mróz goni” (Ustęp: Petersburg, w.93). Taki byłby główny pomysł na nową interpretację „Dziadów” – zobaczyć dramat z perspektywy zamykającego Część III „Ustępu”, którego w zasadzie nie poddawano teatralnym sprawdzianom i interpretacjom. A siła i poezji, i „reporterskiego” opisu tego fragmentu mickiewiczowskiego dzieła jest do dziś porażająca, nie mniejsza niż „Piekła” Dantego. Jeden z ważnych wątków „Dziadów” skupia się na obcowaniu żywych i umarłych. Dla mnie jest to ważne. Dzisiaj linia styku między namacalną materią życia a zaświatami przebiega przez łóżka szpitalne. Biel prześcieradeł przenosi nas w białe, nie dające cienia światło zaświatów, może w nieskalaną biel śniegów? W mroźną ciszę?…
asystent reżysera – Paweł Stachowczyk
muzyka – Jacek Hałas
scenografia – Bohdan Cieślak
asystent scenografa – Tomasz Ryszczyński
ruch sceniczny – Bartek Raźnikiewicz
kostiumy – Natalia Kołodziej
światło – Krzysztof Urban
aktorzy:
Helena Ganjalyan (Zosia, Dziewczyna, Diabeł),
Małgorzata Walas-Antoniello (Guślarka, Pani Rollison),
Hubert Kułacz (młody Gustaw, młody Konrad),
Leszek Spychała (Diabeł, Doktor),
Paweł Stachowczyk (Więzień, Ks. Piotr),
Janusz Stolarski (stary Konrad),
Lech Wołczyk (stary Gustaw),
Robert Zawadzki (Więzień, Senator)
Premiera: 24.05. 2015, Poznań
Spektakl zrealizowany w ramach Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”, organizowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego – jednym z najważniejszych wydarzeń realizowanych dla uczczenia przypadającego w 2015 roku jubileuszu 250-lecia teatru publicznego w Polsce.
